آن کرم که سالها رویا می دید و به قاعده خورد و به قاعده خوابید و زمانی که جنب و جوشی در زیر پوستش حس کرد به کناری رفت و با هزار زور و هیجان به دور خود پیله تنید و به انتظار نشست ،
هر بار که سر از پیله دراورد پروانه ندید. زمانی شاخکیش بر سر روییده ، نیمه ، زمانی دیگرش پایی در میانه ،
روزگارش ماههاست که بدین احوال است ،
تنها زمان خوشیش دمیست بین روزهای تیره ی درون پیله و روزهای سردرگمی و سرخوردگی پس از آن ،

این چه سوداست پسر ، دمی لذت و سالی رنج